وی افزود: انگلیسی ها چنان تسلطی بر جزایر خلیج فارس داشتند که اگر ساکنان بحرین می خواستند به سایر شهرهای ایران بیایند یا برعکس مردم سایر شهرهای کشور به بحرین بروند باید گذرنامه می داشتند. وقتی جنگ جهانی دوم شروع شد بیشتر تمرکز انگلیس به آن سو رفت و ارتباطات بین ساکنان بحرین و مردم سایر شهرهای ایران بیشتر شد اما بعد از جنگ جهانی آمریکا به منطقه آمد.

این کارشناس تاریخ معاصر ایران با اشاره به وابستگی مقامات دولت پهلوی به آمریکا اظهار کرد: این افراد خائنانه زمینه جدایی بحرین را فراهم آوردند، فرایند جداسازی بحرین از ایران سال 1344 استارت خورد، مثلا اردشیر زاهدی که عضو سازمان سیا بود و به شاه اعلام کرد «بحرین ظرفیت کشور شدن دارد» شاه نیز می گوید «ببنیم نظر مردم بحرین چیست؟»، براساس یک طرح فریب، صندوق رأیی را تحت عنوان رفراندوم در یک هتل در بحرین می گذارند و تعداد اندکی می روند رأی می دهند بعد اعلام کردند «مردم بحرین خواهان استقلال هستند و شاه هم پذیرفت.

وی افزود: وقتی در مجلس شورا یک نماینده به هویدا نخست وزیر وقت سر جدایی بحرین از ایران اعتراض می کند، او پاسخ می دهد «بحرین عروسی بود که به خانه شوهر رفت». نکته قابل تأمل در جدایی بحرین از ایران این بود که حکومت تحویل بحرینی ها نشد. خاندان حاکم بر بحرین چند دهه قبل از حجاز به بحرین رفته بودند و اصالتا بحرینی نبودند. بعد از این اتفاق بحرین پایگاه نظامی آمریکا در منطقه شد.

تبریزی تأکید کرد: استعمار منطق، علم و دانش سرش نمی شود بلکه فقط دنبال سلطه است و برای نیل به مقصودش از هر نوع روش ماکیاولی استفاده می کند. در دوران قاجار نیز انگلیس دسیسه کرد و برای حفظ استعمار خود بر هندوستان، هرات را از ایران جدا کرد. این خوی نظام سلطه برای تجزیه کردن کشورها تمامی ندارد از سال 1912 می خواستند عراق و افغانستان را نیز تجزیه کنند چراکه هرچه کشورها در این منطقه کوچکتر باشند لقمه راحت تری برای کشورهای استعمارگر هستند.

این کارشناس مسائل تاریخی افزود: جدایی سرزمین های ایران در زمان پهلوی به بحرین ختم نمی شود، رضاشاه منطقه ای را در شمال غرب کشور به آتاتورک داد یا در شرق نیز منطقه ای را به افغانستان داد که سرچشمه های هیرمند بود البته بخشی از این منطقه در اختیار ایران ماند که آن را نیز شاه به افغانستان واگذار کرد، وقتی اعلم به او گوشزد می کند اگر این منطقه برود سیستان و بلوچستان با مشکل آب مواجه می شوند، شاه می گوید «برای آن فکری می کنیم» اما هیچ فکری نشد و سیستان و بلوچستان که روزی بخش عمده ای از غلات ایران را تأمین می کرد امروز با مشکل خشکسالی دست و پنجه نرم می کند.