شرکت تولید، انتقال و توزیع نیروی برق ایران گفت: سه میلیارد تومان پاداش به معرفیکنندگان مراکز استخراج غیرمجاز رمز ارز پرداخت شده است.
پایگاه شرکت مدیریت تولید، انتقال و توزیع نیروی برق ایران، وزارت نیرو به گزارش های مردمی که منجر به کشف مراکز غیرمجاز شوند تا سقف ۱۰ میلیون تومان پاداش ارائه می دهد و در صورتی که مرکز غیرمجاز در یکی از نهادهای دولتی و یا نهادهایی که از بودجه عمومی استفاده می کنند باشد، مبلغ پاداش دو برابر شده و سقف آن به ۲۰ میلیون تومان افزایش خواهد یافت.
براین اساس تاکنون نزدیک به ۳ میلیارد تومان به عنوان پاداش به عاملان شناسایی مردمی پرداخت شده است.
جمع بندی گزارش های ارسالی نشانگر آن است، استفاده غیرقانونی از تعرفه برق خانگی و یا از طریق انشعاب مستقیم (برق دزدی) برای استخراج رمزارز به ترتیب از ۶ و ۵ درصد در سال ۱۳۹۹ به ۱۲ و ۱۰ درصد در بهار سال ۱۴۰۰ افزایش یافته است.
ارائه این آمار از آن جهت نگران کننده است که افزایش استفاده غیرمجاز از دستگاه های استخراج رمزارز در خانه ها و یا به صورت انشعاب پشت کنتور احتمال آسیب رساندن به دستگاه های الکتریکی همسایگان (شامل یخچال، کولر، تلویزیون و ...) را به شدت افزایش می دهد.
گزارش ذکر شده همچنین بیانگر افزایش سهم گزارش های مردمی در شناسایی و جمع آوری مراکز غیرمجاز استخراج رمزارز از ۱۱ درصد در سال ۱۳۹۹ به حدود ۲۰ درصد در بهار سال ۱۴۰۰ است.
هموطنان می توانند گزارش شناسایی خود را از طریق سامانه توانیر به آدرس https://tavanir.org.ir/samaat، سامانه تلفنی ۱۲۱ و یا مراجعه حضوری به دفتر حراست شرکت های توزیع نیروی برق ثبت کنند.
از آنجایی که ملاحظات مربوط به حفظ محرمانگی هویت عاملان شناسایی برای شرکت های برق ضروری است، از این رو همه مکاتبه های مربوط به پیگیری گزارش ها به صورت محرمانه انجام می شود و بنابراین فرآیند بررسی گزارش ها بیشتر از حالت عادی است و هموطنان می بایست تا اعلام نتیجه نهایی از طرف شرکت های برق صبور بوده و از ثبت کردن گزارش های تکراری حتما خودداری کنند.
تاکنون ۵هزار و ۳۸۰ مرکز با تعداد ۲۱۷ هزار و ۳۵۶ دستگاه به ظرفیت ۶۱۳ هزار و ۷۱۵ کیلووات در کشور کشف و جمع آوری شده است.
رمزارز (محاوره ایران ارز دیجیتال، کریپتوکارنسی) (به انگلیسی: Cryptocurrency) یکی از گونههای دارایی دیجیتال است که از فناوری رمزنگاری در طراحی آن استفاده شده و معمولاً به صورت نامتمرکز اداره میشود.
رمزارزها معمولاً به صورت غیر متمرکز کنترل میشوند (مثال: بیت کوین غیر متمرکز و ریپل متمرکز) و از این رو در بسیاری موارد مقابل نظامهای بانکداری متمرکز قرار میگیرند. نامتمرکزسازی در رمزارزها از طریق فناوری زنجیره بستکی امکانپذیر شدهاست که خود گونهای دفتر کل توزیعشده است. تاریخچهٔ شکلگیری رمزارزها به دههٔ ۱۹۸۰ میلادی میرسد. نخستین رمزارز نامتمرکز بیتکوین است که در سال ۲۰۰۹ توسط شخص یا اشخاصی به نام مستعار یا حقیقی ساتوشی ناکاموتو ایجاد و عرضه شد. از آن زمان تاکنون رمزارزهای متعددی ایجاد شدهاند که به آنها آلتکوین یا
آلتکوین (به انگلیسی: Altcoin) مخفف عبارت (به انگلیسی: alternative coin) (به معنی کوینهای جایگزین) میگویند.
تعریف
رمزارز (یا ارز رمزپایه) گونهای پول دیجیتال است که در آن تولید واحد پول و تأیید اصالت تراکنش پول با استفاده از الگوریتمهای رمزگذاری کنترل میشود و معمولاً بهطور نامتمرکز (بدون وابستگی به یک بانک مرکزی) کار میکند. با توجه به تعدد تعاریف و تغییرات در مصادیق رایج رمزارز این عبارت از نظر حقوقی دقت کافی ندارد.
در واژهنامه مریم-وبستر رمزارز به صورت «هرگونه ارزی که تنها به صورت دیجیتالی وجود دارد، معمولاً صادرکننده یا تنظیم کننده مرکزی ندارد، اما از سامانه توزیع شده برای ذخیره تراکنشها و مدیریت انتشار واحدهای جدید استفاده میکند و برای ممانعت از جعل و تراکنشهای متقلبانه بر رمزنگاری تکیه دارد» تعریف شدهاست.[۱۵] در واژهنامه آکسفورد ابتدا در سال ۲۰۱۴ رمزارز همان ارز دیجیتالی تعریف شده بود که در آن از فنون رمزنگاری برای مقرراتگذاری تولید واحدهای جدید ارز و تأیید انتقال وجوه استفاده میکند و مستقل از یک بانک مرکزی وجود دارد[۱۶] اما امروزه هر
گونه سامانه پول الکترونیکی که برای خرید و فروش آنلاین استفاده میشود و نیازی به بانک مرکزی نداشته باشد را رمزارز تعریف میکند.
معماری
اطلاعات بیشتر: تابع هش رمزی
استخراج رمزارز
کیف پول قابل چاپ کردن روی برگه کاغذ : یک آدرس بیتکوین برای دریافت و یک کلید رمز خصوصی متناظر برای خرج کردن آن ها (آدرس ها به شکل کد کیو آر QR قابل خواندن با دوربین موبایل)
کیف پول رمزارز
کیف پول رمزارز بر خلاف کیف پول الکترونیک آدرس ها یا کلید خصوصی و کلید عمومی (یا کلید سید seed به معنای دانه زنجیر سیستم زنجیره بلوکی- بلاک چین) را نگهداری میکند. که با آن میتوان رمز ارز را خرج کرد یا گرفت. خرج کردن با کلید عمومی، دریافت با کلید خصوصی است که با کلید خصوصی در لجر عمومی قابلیت نوشتن وجود دارد. راه های نگهداشتن کیف پول روی نرم افزار کامپیوتر یا برنامه موبایل به شکل دیجیتال، روی کیف پول به شکل سخت افزار، نگهداری آنلاین داخل صرافی اینترنتی رمز ارز است.
ناشناس بودن
در شبکه بسیاری از رمز ارز ها مانند بیت کوین در حقیقت کاربران نه با نام واقعی خود بلکه با آدرس عمومی کیف پول خود شناخته می شوند. تراکنشات شفاف است و هر کسی می تواند بررسی کند یک کیف پول مشخص چه تراکنشاتی در چه تاریخ هایی داشته اما به راحتی نمی توان این آدرس ها را به افراد منتسب کرد. ایده های پولشویی راحت و رعایت کامل حریم خصوصی در رمز ارز ها بیشتر شبیه به افسانه هستند، البته برخی ارز ها مانند مونرو و زی کش به نوعی کاملا ناشناس اند اما اخباری در زمینه رهگیری تراکنشات همین ارز ها نیز وجود دارد و نهاد هایی نظیر IRS علنا برای تحقق این امر تلاش می کنند.
تاریخچه
در سال ۱۹۸۳، دیوید شام یک گونه پول دیجیتال مبتنیبر رمزنگاری اختراع کرد که ایکش نام داشت. او در سال ۱۹۹۵ یک پول دیجیتال دیگر به نام دیجیکش ابداع کرد که روش رمزنگاری آن به گونهای بود که نه بانکی که پول در آن حفظ میشد، نه دولت و نه هیچ شخص ثالثی قادر به ردگیری تراکنشهای مالی نبودند.
در سال ۱۹۹۶ در فهرست پستسپاری دانشگاه امآیتی مطالبی منتشر شد که در آن یک نظام رمزپول به تفصیل شرح داده شده بود. این سلسله مطالب در همان سال توسط آژانس امنیت ملی آمریکا در قالب یک گزارش با عنوان «چگونه یک ضرابخانه بسازیم: رمزنگاری پولهای الکترونیکی گمنام» منتشر شد.
نخستین رمزارزی که به صورت نامتمرکز شروع به کار کرد بیتکوین است که در سال ۲۰۰۹ توسط شخصی با نام مستعار ساتوشی ناکاموتو ایجاد شد. این رمزارز از الگوریتم اساچای-۲ برای اثبات کار خود استفاده میکند.
انتقادات
از آنجا که رمزارزها به صورت نامتمرکز اداره میشوند، قدرت کشورها برای کنترل اقتصاد (که معمولاً از طریق بانک مرکزی اعمال میشود) را تضعیف میکنند. این امر توسط برخی از دوستداران رمزارزها یک ویژگی مثبت تلقی میشود، اما توسط برخی از دولتها یک ویژگی منفی محسوب میگردد. همچنین ماهیت رمزنگاریشدهٔ تراکنشهای مبتنی بر رمزارز باعث میشود که ردگیری این تراکنشها دشوار یا غیرممکن باشد که این امر به عقیدهٔ برخی منتقدین زمینهای مناسب برای استفاده از رمزارزها جهت پولشویی فراهم میکند.
بسیاری از رمزارزها از الگوریتمهایی برای استخراج پول جدید یا ثبت اثبات کار یا کسر هزینهٔ تراکنش استفاده میکنند که مبتنی بر روشهای رمزنگاری پیچیده هستند. معمولاً این الگوریتمها، هر چه شمار کاربرانی که در تلاش برای استخراج رمزارز یا کسب حق تراکنش هستند بیشتر بشود سختگیر میشوند و حل آنها نیازمند محاسبات پیچیدهتر و وقتگیرتری توسط رایانه خواهد بود. این امر منجر به مصرف مقدار فراوانی از انرژی برق میشود که این نیز مورد نقد منتقدین مانند حکومت چین و ایلان ماسک بودهاست. در مقابل، مدافعان رمزارزها ذکر میکنند که بانکداری
رایج نیز با مصرف مقدار بسیاری منابع و انرژی همراه است و محاسباتی را ارائه میکنند که نشان میدهد که رمزارزها از این جهت کمهزینهتر از بانکداری رایج و همینطور صنعت طلا هستند.
با فراگیر شدن کاربرد رمزارزها، میزان مصرف برق برای استخراج آنها نیز به طرز چشمگیری افزایش یافتهاست، چنانکه در سال ۲۰۱۸ پیشبینی شد که مقدار برقی که کشور ایسلند در این سال مصرف رمزارزها میکند بیشتر از مقدار برقی باشد که برای مصارف خانگی به کار میگیرد. در برخی کشورها نیز دولتها اقدام به تعیین تعرفههای مالیاتی کردهاند که ویژه مصرف برق برای رمزارزها است؛ دولت ایران قیمت برق مصرفی برای استخراج رمزارزها را متفاوت از برق مصرفی خانگی و حتی صنعتی در نظر گرفته و تعرفه صادراتی برای آن تعیین کرده است.