10 میلیون ایرانی در معرض مرگ قرار گرفتند! | قضیه از چه قرار است؟
به گواه آمار رسمی ۵ میلیون ۷۰۰ هزار واحد مسکونی در بافت فرسوده شهرها قرار دارد. اگر بطور میانگین در هریک از این واحدهای غیرمقاوم فقط ۴ نفر سکونت داشته باشند، قریب به ۱۰ میلیون نفر از مردم ایران با کوچکترین لرزش زمین در معرض مرگ قرار دارند.
دقیقاً 61 سال از وقوع زمین لرزه 7.2 ریشتری بوئین زهرای قزوین که منجر به مرگ ۱۲ هزار نفر شد، می گذرد ولی ما هنوز دغدغه سکونت میلیون ها نفر از مردم کشور را در بافت فرسوده و غیرمقاوم شهرها داریم.
بیش از نیم میلیون نفر از جمعیت ایران از یازدهم شهریور 1341 تا امروز در سوانح مختلف زلزله کشور کشته شده اند که علت اصلی مرگ 90 درصد از آنها زندگی در خانه های فرسوده و غیر ایمن بوده است.
به گواه آمار رسمی، همچنان 5 میلیون 700 هزار واحد مسکونی در بافت فرسوده شهرها قرار دارد که وضعیت ایمنی نیمی از آنها بحرانی است. اگر بطور میانگین در هریک از این واحدهای غیرمقاوم فقط 4 نفر سکونت داشته باشند، قریب به 10 میلیون نفر از مردم ایران با کوچکترین لرزش زمین در معرض مرگ قرار دارند. این درحالیست که طی 6 دهه اخیر و بخصوص در 25 سال گذشته تمامی دولت ها در برنامه نوسازی بافت فرسوده شهرها توفیق چندانی نداشته اند و سرعت پایدارسازی این مناطق بسیار عقب تر از اهداف برنامه ریزی بوده است.
طی این مدت تمرکز عموم دولت ها برای توسعه ساخت مسکن در اطراف شهرها بوده که علاوه بر گسترش نامتوازن پهنه سکونتگاه های جمعیتی موجب افزایش هزینه ارائه انواع خدمات عمومی به ساکنان شهرهای جدید و مناطق حاشیه ای شده است.
دولت سیزدهم هم که تاکنون در اجرای برنامه ساخت 4 میلیون واحد مسکونی در طول دوره مدیریتی خود بیش از 75 درصد عقب ماندگی دارد، همچنان روی توسعه افقی مناطق حاشیه ای شهرهای بزرگ اصرار می کند، در حالی که گسترش منطقی بافت قدیمی شهرها در قالب طرح های نوسازی می تواند ضمن جلوگیری از توسعه بی رویه مساحت سکونتگاه ها، باعث کاهش هزینه های دولت در ارائه انواع خدمات اقتصادی، اجتماعی، درمانی، فرهنگی و امنیتی به مردم شود.
دیدگاه خود را ارسال کنید